به گزارش سینماپرس، در این برنامه که با حضور محمود غفاری؛ تدوین‌گر، فیلمنامه‌نویس و کارگردان، امیر سیدزاده؛ تهیه‌کننده، مهدی ابراهیم زاده؛ صدابردار، محمد توکلی؛ تدوین‌گر، محمد سیدزاده؛ مدیر تولید،  مهناز جارچی؛ دستیار کارگردان و طراح لباس، زهرا داوودنژاد و مهرداد صدیقیان؛ بازیگران فیلم و محمود گبرلو؛ مجری برنامه برگزار شد، حجت‌الله ایوبی، رئیس سازمان سینمایی ، محمد حیدری؛ دبیر جشنواره، بهروز غریب‌پور، مدیر اجرایی جشنواره، مسعود نجفی، مدیر روابط عمومی جشنواره، سروش صحت؛ بازیگر و کارگردان، علیرضا داوودنژاد؛ کارگردان و تعدادی از افراد خانواده‌اش حضور داشتند.

در ابتدای این نشست محمود غفاری گفت: روز هیجان‌انگیزی برای من بود چون اولین مواجه‌ام با این تعداد از مخاطبان بود. خودم هم در آستانه ٤٠ سالگی هستم و شاهدم افرادی که در این سن و سال هستند و چنین مشکلی دارند، زیادند. متوجه شدم این دارد تبدیل به معضلی می‌شود. از طرفی دیگر این موضوع از جنبه سینمایی برایم اهمیت داشت و فکر کردم جذاب است چنین دختری در موقعیت‌های مختلف قرار بگیرد و داستان‌های او روایت شود.
این کارگردان ادامه داد: چند وقت پیش، یک آگهی در روزنامه دیدم به نام صندلی سپید که چنین موقعیتی داشت. به آنجا رفتم و آدم‌هایی را در این جلسه دیدم که به نظرم جذاب آمد درباره‌اش فیلم بسازم. البته  فیلم‌های کوتاه قبلی‌ام نیز درباره زنان بود و مسائل اینچنینی با وجود سختی‌هایش برایم جالب است.

در ادامه زهرا داوودنژاد با تأکید بر صداقت فیلمنامه که سبب پذیرش او برای بازی در چنین فیلمی شده است، بیان کرد: من زهرا هستم در نقش سهیلا شماره ١٧. سال‌ها بود که از سینما به دلیل مسائل  شخصی و خانوادگی فاصله گرفته بودم و هم اینکه فضای قصه‌ها در این مدت به گونه‌ای نبود که بتوانم نقش مناسبی را به سینما ارائه دهم.

وی ادامه داد: پس از پیشنهاد فیلمنامه «شماره ۱۷ سهیلا» به من، متوجه شدم موضوع راست است چون در اکثر فیلم‌ها به‌گونه‌ای شده که حتی دروغ‌ها را هم به شکل صادقانه ارائه می‌دهند اما در این فیلم چنین نبود. از آنجا که موضوع فیلمنامه مربوط به زن و دغدغه و کمبودها و روزمرگی‌هایش می‌شد، برایم مقدس بود. در درجه دوم فیلم قبلی آقای غفاری را دیده بودم و می‌دانستم با کسی کار می‌کنم که کاربلد است و شعورمندی خاصی دارد. هرچند که در این میان کار سخت بود اما خوشحالم نتیجه به گونه‌ای بود که مخاطب دوست داشت. این کار از دل برآمد و بر دل نشست.
این بازیگر سینما در پایان صحبت‌هایش نیز گفت: اعتماد به نفسم برای بازی کردن در سینما را از پدرم گرفته‌ام و همیشه تأیید او برایم اهرم تأییدکننده است. اکنون هرچه دارم را مدیون خانواده و به ویژه پدرم هستم.

در ادامه این نشست کارگردان فیلم خطاب به علیرضا داوود نژاد بیان کرد: شما و خانواده‌تان را بسیار دوست دارم و اگر می شد از تعداد بیشتری از خانواده‌تان در این فیلم دعوت به همکاری می‌کردم.

غفاری بر همکاری خوب با سیدزاده در این فیلم تأکید کرد و افزود: مهمترین بخش کار این است که عوامل فیلم به درستی انتخاب شوند. آقای سیدزاده که خوشبختانه در این فیلم با ما همکاری خوبی داشت، به عنوان سرمایه گذار و تهیه کننده بخش خصوصی ریسک کرده است. او مدام به من می‌گفت هر کاری که می‌خواهی برای این فیلم انجام بده. البته این فیلم ظرفیت داشت که تلخ شود، پس از عناصر مختلف استفاده کردم که از این تلخی دوری کنم. معتقدم هرکسی جز زهرا این فیلم را بازی می‌کرد، فاجعه می‌شد.

کارگردان «شماره ۱۷سهیلا» با اشاره به سختی‌های کار گرفتن مجوز فیلمبرداری از شهرداری به منظور گرفتن صحنه‌های مترو، در این باره توضیح داد: مجوز فیلمبرداری در مترو را شهرداری به سختی داد و حتی ۴۰ مورد اصلاحیه به فیلمنامه وارد کرد تا بتوانیم در مترو فیلمبرداری کنیم. شهرداری دو خانم را فرستاده بود که آنها ما را کنترل کنند. ما هم در آخر نسخه دیگری به آنها دادیم و نسخه مقبولمان را به جشنواره فرستادیم.

الان که شهرداری متوجه شده، می‌گوید چکش را به اجرا می‌گذارد. صدیقیان هم در تکمیل انتقادات غفاری به شهرداری، خاطره ای تعریف کرد و گفت: این خانم‌ها گفتند نباید در فیلم بگویی عاشق دوست مادرت شده‌ای بلکه باید بگویی عاشق انار می‌شوی. من هم تصور کردم که خب قاعدتا عاشق انار شدن، بسیار خطرناک تر از عاشق دوست مادر شدن است.

ابراهیم‌زاده هم طی سخنانی بیان کرد: آقای غفاری به دلیل سکانس پلان بودن فیلم تصور می‌کرد، در تصویربرداری مشکل به وجود می‌آید. در ابتدا هم مشکل داشتیم اما به مرور حل شد و در نهایت از میکروفون روی بوم برای صدابرداری استفاده کردیم.

علیرضا داوودنژاد که یکی از حاضران در این نشست بود، طی جملاتی کوتاه نظرش را درباره فیلم «شماره ۱۷سهیلا» ارائه داد و بیان کرد: این فیلم نمونه‌ای از فیلم هایی است که همیشه دوست دارم ساخته شود. موضوع این فیلم و شخصیت‌ها و روابطشان واقعی است و در عین حال هم جذابیت سینمایی دارد. «شماره ۱۷سهیلا» نمونه‌ای از سینمای ملی است که دوست دارم دوباره آن را ببینم.

نیما حسنی‌نسب هم که در این نشست حضور داشت در تمجید از این فیلم بیان کرد: به نظرم می‌آید فیلم فارغ از زنانگی، فرم و ساختار سینمایی حساب شده‌ای دارد که حاصل این است که فیلمساز مدل سینمایی مورد علاقه‌اش را در یک زمینه به درستی نگاه کرده و با شناخت آن را در این فیلم اجرا کرده است. البته انتخاب بازیگر هم در این میان بی‌تأثیر نبوده است.
سروش صحت هم در پایان این نشست ضمن ابراز خوشحالی و گرفتن انرژی از دیدن چنین فیلمی گفت: برای دیدن «شماره ۱۷سهیلا» چشم هم به هم نزدم. اکنون از دیدن آن انقدر هیجان زده شده‌ام که مشتاقم هر چه زودتر باز هم فیلم را ببینم.